Dag 5: Sondag 03.05.2009

Toe ek vanoggend my oe oopmaak toe lui my man se foon, en dit is weer my kind. Hierdie keer vertel hy vir my dat hy bloed opgooi en hy voel glad nie lekker nie. Ek voel hoe my hart weer sak tot in my skoene, nes ek vrede in my hart begin kry, dan is daar iets anders wat gebeur, en dan bloei my hart weer van voor af. Ek sukkel om te sluk en kan nie regtig met hom gepraat kry nie. Ek probeer troos en se dat hy daar vir hulle moet se dat hy siek voel, en hy toe vertel hy vir my dat hy dit reeds vir hulle gese het, maar al wat hulle se is:"Wat moet hulle daaraan doen?"
Ek voel hoe my bloeddruk al hoe meer styg, en die kwaad in my binneste dreig om deur my keel te ontplof. Ek weet ook dat ek hulle nie kan bel en se dat hulle moet gaan kyk wat is fout met my kind nie want hy is nie veronderstel om n selfoon by hom in die selle te he nie. Ek probeer maar weer troos, terwyl my hart self aan skerwe op die grond voor my voete le.
Hy lui af met:" Love you mom" en ek se:"Love you to my kind" en dan is dit stil in my ore. Terwyl ek nog so op die bed sit met die een foon in my hand lui my selfoon, en ek sien dat dit my broer is. Sy bemoedigende woorde het bietjie troos gebring nadat ek alles aan hom oor die foon verduidelik het wat aan die gang is, n paar helende woorde vir my stukkende hart.
Ek vertel my man wat my kind gese het, en hy is nogal ontstel, oor die hele affere.
En toe kom die groot verrassing, my man vra wat die polisie stasie se nommer is want hy wil hulle bel, ek het dit nie verwag nie, want ek worstel mos maar altyd so alleen deur al die probleme met die kinders.
Hy het toe wyd en suid gebel om nommers te kry sodat hy met die regte persoon kon praat i.v.m my kind, en kort-kort tussen al die gebellery deur lui sy foon en dan is dit weer my kind, net om te se dat hy nogsteeds siek voel.
Eindelik praat my man toe ook met hom, en al wat my kind vra is dat hy sy pa daar by hom soek, en my hart breek nog verder. Hoe kan iemand n kind sy ouers weier, en soos ek gese het is my man die enigste pa wat hy ooit geken het.
Nou begin wraak gedagtes besit neem van my, en al weet ek dat dit n sonde is, beplan ek moord, as ek sy regte pa sou raak loop iewers, ek is so kwaad en stukkend, en dit voel net asof ek nooit weer gaan heel word binne nie.
n Rukkie later sit ek voor die spieel kas en begin om maar my gesig in te kleur en my hare te doen want my vriendin het ons genooi vir ete, ek is haar ewig dankbaar want ek sien nie eers kans om my arms op te tel nie, ek is voel heeltemaal getap en geestelik en fisies gedreineer, al die bekommernis oor my kind, maak my siels moeg, en ek weet nie waar ek die krag vandaan gaan kry om deur die dag te kom nie.
Later het my gewese skoonsuster gebel en gese dat sy darem vir die kind warem skoon klere en wasgoed gevat het, dit is darem ietwat van n troos want nou weet ek dat hy ten minste kan stort en skoon kom en warem aantrek, dan sal hy dalk beter voel.
Toe die son begin sak, is ek dankbaar dat nog n dag amper verby is, en dat ek in die bed kan kom sodat ek net rus kan probeer kry vir my moee gedagtes, wanneer die slaap pil wat my vriendin vir my gegee sy werk kan doen.
My laaste gedagte is nogsteeds my kind se gesig iewers in n polisie sel....... en ek wonder of hy weet dat ek baie lief is vir hom, maak nie saak wat hy aangevang het nie, dit bly my kind en ek bly lief vir hom, ek bid vir hom, en vra dat Ons Vader hom sal toevou met genade en Sy warem liefde......